ประวัติบ้านห้วยเกิ้ง

        เมื่อประมาณปีพุทธศักราช 2482 ได้มีการก่อสร้างทางรถไฟสายนครราชสีมา – อุดรธานี ตอนขอนแก่น – อุดรธานี คณะทำงานก่อสร้างทางรถไฟ(ซึ่งส่วนมากมาจากจังหวัดนครราชสีมา) ได้พบลำห้วยแห่งหนึ่ง มีก่อไผ่ ปกคลุมทั้งสองฝั่งตลอดลำห้วย อีกทั้งลำห้วยมีความลึก น้ำก็ใสสะอาดมาก และบริเวณโดยรอบมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาแน่นเป็นจำนวนมาก จึงตั้งที่พักขึ้น เมื่อถึงตอนกลางคืนเดือนหงายเงาของพระจันทร์หรืออีเกิ้ง ได้สะท้อนกับ คลื่นน้ำระยิบระยับสวยงาม จึงได้ชื่อว่าห้วยเกิ้ง
ต่อมาจึงตั้งเป็นหมู่บ้านขึ้น เป็นหมู่บ้านสุดท้ายของตำบลตูมใต้ เรียกว่าบ้านห้วยเกิ้ง หมู่ที่ 25 ตำบลตูมใต้ อำเภอกุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี ผู้ใหญ่บ้านคนแรกชื่อนายเป๊ะ หมอกโคกสูง

         พ.ศ. 2507 ได้แยกจากตำบลตูมใต้เป็นตำบลห้วยเกิ้ง ครั้งแรกมี 12 หมู่บ้าน จนถึง พ.ศ. 2524 มี 18 หมู่บ้านบ้านสุดท้ายคือบ้านโนนวัฒนา

        พ.ศ. 2508 ได้จัดตั้งเป็นสุขาภิบาลห้วยเกิ้ง เนื่องจากในห้วงเวลานั้นบ้านห้วยเกิ้งมีแหล่งทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ ประกอบกับมีสถานีรถไฟห้วยเกิ้งและใกล้กับถนนมิตรภาพ จึงมีผู้มาก่อตั้งโรงเลื่อยขึ้น 2 โรง ได้แก่ โรงเลื่อยไทยเสรี และโรงเลื่อยจักรวัฒนา และมีผู้คนอพยพเข้ามาอยู่เป็นจำนวนมาก ในยุคนั้นด้านเศรษฐกิจห้วยเกิ้งถือว่าเฟื่องฟูอย่างมาก จนถึงปี 2532 รัฐบาลได้ยกเลิกสัมปทานป่าไม้

         พ.ศ. 2532 ได้จัดตั้งตำบลหนองหว้า แยก 10 หมู่บ้านจากตำบลห้วยเกิ้ง ทำให้ตำบลห้วยเกิ้ง เหลือเพียง 8 หมู่บ้าน

         พ.ศ. 2542 ได้เปลี่ยนแปลงฐานะจากสุขาภิบาลเป็นเทศบาล จนถึงปัจจุบัน